Overal lof voor Regieaanwijzingen voor de liefde

Korte hoofdstukjes die dicht op de huid van de personages zitten. Knack****

Glorieuze momenten. Volkskrant ****

Schitterende uitgave, met aan het begin van elk hoofdstukje een krachtige kleurenillustratie van Olivia Ettema, vijftig keer raak. NRC ****

4 sterren in de Volkskrant, 4 ballen in NRC, lof in de Telegraaf

NRC: De nieuwe roman, die eerst een feuilleton was, leunt sterker dan voorheen op haar kracht als schrijver van korte verhalen: Treur roept veel op in weinig woorden, snel en snappy. Aan die subtiliteit ontleent het zijn kracht (vier ballen)

De schitterende uitgave, met een stevig-slappe kaft en aan het begin van elk hoofdstukje een krachtige kleurenillustratie van Olivia Ettema, vijftig keer raak, smaakt ook naar meer. (Thomas de Veen)

Lees de hele recensie hier

De Volkskrant: De nieuwe Franca Treur is om te lachen, op het tragische af (vier sterren)

De werkelijke thriller is niet het verhaal dat Loek en Hanna zitten te knutselen, de spanning zit in de wankelende liefde tussen deze twee scenaristen, een relatie waar de romantiek uit weggesijpeld lijkt te zijn. (Arjan Peters)

Lees de hele recensie hier

Telegraaf: Zowel in haar verhalenbundel Slapend rijk als in de miniatuurtjes X & Y liet Franca Treur zien hoe subtiel ze over het uiteenvallen van relaties kon schrijven. Ook in Regieaanwijzingen voor de liefde, Treurs nieuwste, weet ze met een enkele zin, of een kort geschetst fragment, schijnbaar stabiele liefdesverhoudingen te kantelen.

De illustraties van Olivia Ettema – elk kort hoofdstuk krijgt er één – versterken dat. Ze zoomen in op wat door geen van de personages hardop wordt gezegd: dat ze ten diepste eenzaam zijn. […] Het dagelijkse geploeter van de zogenaamd vrijdenkende mens wordt in Regieaanwijzingen voor de liefde haarscherp geanalyseerd. (Lies Schut)

Overal 4 sterren voor X&Y

four-starsArjan Peters kent de bundel in de Volkskrant vier sterren toe en noemt het ‘een meesterzet’. ‘Heel plezierig dat Treur zich van conclusies onthoudt. Die mogen wij trekken,’ aldus Arjan Peters. De lovende bespreking wordt afgesloten met: ‘Treurs ogenschijnlijke tussendoortje is er een van formaat.’

In NRC geeft Thomas de Veen ook 4 sterren: ‘Bovendien schrijft Treur scherper, vlijmscherp, in deze ultrakorte verhalen. In een enkele zin weet ze vaak haar personages en hun hele levens neer te zetten: ‘Lydia vindt het niet gezond dat Govert haar nog elke dag belt, een jaar nadat het uit is, maar ze is eraan gewend geraakt.’ Haar stijl is met name zo boeiend doordat ze de indirecte rede inzet voor dubbelzinnigheid: je weet niet precies wie je hoort, de verteller of het personage, hun gedachten of hun uitgesproken woorden. Zoals bij Jacob die een ‘schrijfbijbel’ krijgt: ‘Door het cadeau voelt Jacob zich begrepen op het niveau van zijn allerdiepste wensen.’

Zo bereiken we, met Treur, de mensen in hun diepste gedachten – denken we, maar het is misschien eigenlijk grilliger. Die dubbelzinnigheid maakt haar mensen menselijk, haar verhalen waarachtig en interessant. De ironie in X&Y is niet zonder mededogen, dat is juist de kracht ervan: Treur beziet, accepteert en viert de oneffenheden en onzekerheden in mensen en hun relaties. Ze laat haar gewone mensen, hoe herkenbaar ook, toch allemaal anders zijn.

Eerder kreeg de bundel 4 sterren in De Morgen en verscheen er een mooie recensie op Knack.be. De Zeeuwse krant PZC schrijft: ‘Universele verhaaltjes. In één openingszin legt zij uit waarvoor menige auteur drie inleidende hoofdstukken nodig heeft. Welgeteld drieëndertig keer de ingrediënten voor een roman, personages incluis.’ Daarnaast was Treur te gast bij radioprogramma’s Nooit Meer Slapen en TROS Nieuwsshow.

Ook 4 sterren op Cutting Edge: Franca Treur heeft niet veel woorden nodig om de Mens te beschrijven. In twee pagina’s vertelt ze meer dan anderen in tweehonderd. Ze verhief ‘schrijven is schrappen’ tot een kunst, en verzamelde haar beste werk tot nu in de kortverhalenbundel ‘X & Y’. Drieëndertig verhalen over een mannetje een vrouwtje, over een X en en Y, die niets bijzonders doen behalve bedriegen, verliefd worden, huichelen, beminnen, vallen en weer opstaan. Kortom, leven. Treur is niet uniek in wat ze doet, maar ze is er wel verdomd goed in.

Ook 4 sterren in de regionale bladen (Leidsch dagblad, Haarlems dagblad): ‘Franca Treur toont zich in deze kleine verhaaltjes weer een scherpe observator van de alledaagse lichtkomische tragiek van het bestaan die zij ook in haar debuut Dorsvloer vol confetti was.’

Interview NRC 3 januari 2014

‘Het moest niet te soft worden’

De hoofdpersoon van Franca Treurs tweede roman is een jonge vrouw, die in de grote stad in een activistische woongroep gaat leven. ,,Voor wat vroeger de kerk deed, is eigenlijk niets in de plaats gekomen. Ik denk dat mensen dat missen.”

Door Arjen Fortuin

Ze heeft Katelijne naar Afrika gestuurd, vertelt Franca Treur tevreden. De hoofdpersoon van Dorsvloer vol confetti heeft in haar tweede roman een bijrolletje: Katelijne is de legendarische voormalige bewoonster van de woongroep waarin een groot deel van het verhaal zich afspeelt. Inmiddels werkt die Katelijne als ontwikkelingswerker in Afrika, maar haar invloed is nog voelbaar. ,,Dat vond ik wel mooi symbolisch”, zegt Treur.

Lees verder