Het Reformatorisch Dagblad:

“Het leven van Ina is uiterst herkenbaar voor alle refomeisjes van haar generatie. Als kind: het willen zijn zoals die ene bekeerde oudtante, in het besef van zonde en van oordeel. Als opgroeiend meisje: het verlangen naar een wat breder blikveld en een wat minder benauwend klimaat, naar een leven dat groter is dan wat binnen eigen kring mogelijk is.

Als studente: de kennismaking met christenen van allerlei soort, en zelfs met ongelovigen. Het ongelukkig zijn omdat jij nergens iets van weet, omdat jouw verleden en belevingswereld helemaal niet aansluiten op die van de anderen. De vragen en de twijfels. Het lidmaatschap van de christelijke studentenvereniging, de Bijbelkringen en de belijdenisdiensten.

Maar dan: hoe komt het dat de een de weg gaat van Franca Treurs hoofdpersoon, en de ander niet? De volwassen Gina omhelst een nieuw, rationeel geloof waarin geen plaats meer is voor God. Maar ze laat ook zien dat dat niet meteen gelukkig maakt. Gevoelens van opluchting gaan samen met gevoelens van rouw en verlies. En is het leven in een wereld waarin je jezelf maar moet zien te redden eigenlijk wel zo aantrekkelijk?

De groeiende afstand tot vrienden en familieleden is zwaar om te verdragen, zeker voor Gina, die veel voor haar tantes wil doen en voor wie vriendschappen ontzettend belangrijk zijn. Je ziet het voor je, hoe ze haar werelden gescheiden probeert te houden – toch maar een rok aantrekken als ze bij de tantes op bezoek gaat. Toch maar doen alsof ze elke zondag naar de kerk gaat, omdat ze hen nu eenmaal geen pijn wil doen.

Dat heeft niet alleen te maken met geloof of ongeloof, maar ook met algemeen menselijke vragen zoals „Hoe kun je diepe relaties aangaan en tegelijk jezelf zijn en jezelf laten zien?” Dat maakt het boek ook in algemenere zin herkenbaar voor lezers, ongeacht geloof of achtergrond.”

[…]

“”Hoor nu mijn stem” doet denken aan Treurs eerste boek, ”Dorsvloer vol confetti” (2009), maar dan inhoudelijk sterker uitgewerkt. Het gaat nu niet alleen maar over een opgroeiend meisje dat ernaar snakt haar vleugels uit te slaan, maar ook over een volwassen vrouw die, soms een beetje verdrietig, terugblikt en vergelijkt en nadenkt. Bijvoorbeeld over wat geloven is, over wat je verliest en wint als je niet meer gelooft, over hoe je relaties onderhoudt als die inhoudelijke kloof steeds groter wordt.”

Lees de hele recensie van Enny de Bruin bij Ontvangst.