4 sterren in De Volkskrant (+ meer recensies)

Dirk Leyman in De Morgen (Vlaanderen) geeft Hoor nu mijn stem 3,5 ster:

‘Zeker is dat Treur met deze derde roman opnieuw aan metier heeft gewonnen. Ook spreekt er een grotere mildheid uit tegenover de gereformeerde scherpslijperij. Treur vergast ons verder regelmatig op indringende bespiegelingen over de ratrace in medialand of weeft lichtkomische theologische disputen aan de universiteit in.’ Maar hij vindt de roman wel een beetje aan de dikke kant.

Arjan Peters in De Volkskrant geeft 4 sterren:

‘Het kenmerkende Treur-gevoel, de ongewone combinatie van bevrijding en verlies, komt nog beter dan voorheen naar voren. Erg goed zijn de vlijmende miniportretjes die Franca Treur door de roman strooit.’

Elsevier noemt Hoor nu mijn stem warmbloedig en sfeerrijk.

Mario Molegraaf in PZC schrijft:

Het lezen en het overdenken waard

Franca Treur maakt in haar nieuwe roman prachtige propaganda voor Zeeland. De herfst kan er verrukkelijk zijn: ‘Nooit is zonlicht er mooier dan in oktober, en de geuren die vanonder de nevels uit de aarde kruipen zouden ze in potjes moeten doen voor mensen in de stad die geen benul hebben.’ Het is lang niet de enige reden dat ik onder de indruk ben van Hoor nu mijn stem, nadrukkelijk aangekondigd als fictie: ‘Alles wat zich tussen (de oren van) de personages afspeelt is verzonnen.’ Een uitspraak die door de geurige woorden natuurlijk wordt gelogenstraft, die gaan wel degelijk op eigen ondervinding terug, zoals veel meer van dit Walcherse boek op eigen indrukken van de Walcherse schrijfster berust.

In 2009 verraste Franca Treur met Dorsvloer vol confetti. Een zegen natuurlijk om je loopbaan met zo’n meesterwerk te kunnen beginnen, maar ook een vloek. Want op alles wat je verder publiceert, rust de doem: kan ik mezelf ooit overtreffen? Met Hoor nu mijn stem is haar dat gelukt.

Ze voert de lezer weer naar bevindelijke kringen, het strenge protestantisme, ze heeft het over ‘gergemmers’. In Franca Treurs benadering beluister ik een warme mengeling van mededogen en heimwee. Vooral haar stijl verdient bewondering. Ze weet uiteenlopende mensen levensecht te laten praten. Haar zinnen zijn steevast niet alleen het lezen, maar ook het overdenken waard. Hoor nu mijn stem is een eerbetoon aan een verloren geloof, een verloren jeugd.